NWE MKRS COLUMN: Patrick Ribeiro
In aanloop naar het NWE MKRS FESTIVAL ’22 schrijven onze nieuwe makers onregelmatig een column. Over hun proces en alles wat ze gaandeweg op hun pad tegenkomen. Deze week de beurt aan Patrick Ribeiro, over zijn komende voorstelling ‘Terra nha Pai’.
25-02-2022
De werktitel van de voorstelling die ik nu aan maken ben is “Terra nha Pai”. Vertaald uit het kriol is dat letterlijk “land mijn vader.” Het staat er dan ook verkeerd geschreven. Het moet “Terra d’ nha Pai” zijn, “Land van mijn vader,” Cabo Verde (Kaapverdië). Bij het aanvragen van mijn Urban Arts fonds gebruikte ik “Terra nha Pai”. Een inkijk in hoeveel ik wist van Cabo Verde en hoe goed ik de taal sprak.
Liederen gezongen door sodade verwrongen stemmen en begeleid door handen die op niks anders dan gitaarhalsen en landhakken grip hebben in het leven.
Cabo Verde kende ik enkel uit de verhalen van mijn vader. Helaas is hij nog zuiniger op zijn verhalen dan op zijn gevoelens. Als er iets is dat ik geleerd heb, is het dat emotioneel onbereikbare vaders geen uitzondering zijn in onze cultuur en huishoudens. Alsof het lichaam met ons is maar hun hart nog steeds tussen de bergen, de duinen, de uitgestrekte zoutvlaktes of de stranden waar de zee de kust kust en waar familie rekent op steun uit het buitenland. Waar het hart vol van is stroomt bij ons de gitaar van over. We hebben een rijke geschiedenis van armoede en hongersnoden bezongen in Morna’s. Liederen gezongen door sodade verwrongen stemmen en begeleid door handen die op niks anders dan gitaarhalsen en landhakken grip hebben in het leven.
Cabo Verde geeft en neemt zoveel dat het moeilijk is in te schatten wat de waarde is van het land dat ik erf van mijn vader.
Vele momenten van helderheid besteed ik aan de vraag of wij zo controlerend zijn over het leven van onze dochters en vrouwen omdat we compenseren voor het gebrek aan controle over moedernatuur. Al vervliegt die gedachte snel als ik het respect zie waarmee we de aarde behandelen. Familie leden die van de tiet van de koe en de vrucht van de grond leven waar hun huizen op zijn gebouwd. Vandaag de dag leven de bewoners nog steeds in harmonie met flora en fauna. Cabo Verde geeft en neemt zoveel dat het moeilijk is in te schatten wat de waarde is van het land dat ik erf van mijn vader. Er is echter iets dat ik zeker weet, de waarde voor mij lijkt te groeien hoe meer ik Cabo Verde mag delen. Vandaar “Terra d’ Nha Pai”, begin juni, nieuwe makers week.
In een reeks columns, waarvan deze de eerste, zal je lezen over mijn overpeinzingen, het proces, Cabo Verde, mijn vader, theater maken en nog veel meer.