Categorie: Geen categorie

Sinds januari 2025 hebben het Rotterdams Wijktheater en het ICAF een tweede locatie: Aan het Water. Deze voormalige paviljoenplek aan de Maashaven ligt op de grens van Charlois, Tarwewijk en Carnisse – precies daar waar de stad overgaat in de haven, en waar verschillende werelden samenkomen.

In een stad waar ruimte steeds vaker wordt dichtgetimmerd, is Aan het Water een uitzondering. Het is een van de weinige plekken die nog open en vrij zijn. Waar je mag ontdekken, experimenteren en samen iets nieuws kunt bouwen.

Hier creëren we ruimte voor verbeelding.

Een buitenverblijf voor de stad

Aan het Water is een plek om even afstand te nemen van de drukte van alledag. Een thuisbasis voor bewoners en partners uit de buurt met wie we samenwerken aan kleinschalige projecten, ontmoetingen en verhalen delen. Maar ook een plek waar we namens het ICAF inspirerende internationale gasten verwelkomen die hun energie en perspectief meebrengen en de plek laden met nieuwe betekenis.

We zien het als een buitenverblijf voor de stad – een plek waar je mag stilstaan, opladen, dromen en iets nieuws uitproberen. Samen bouwen we hier aan een programma waarin ontmoeting en verbeelding centraal staan. Een artistieke werkplaats.

We zijn begonnen met buurt maken

De afgelopen maanden hebben we de deuren geopend, geklust, koffiegedronken met buren en zijn we de wijk in gegaan. In Charlois, Tarwewijk en Carnisse ontmoetten we mensen en verhalen die ons nu al inspireren en die belangrijk zijn om te delen. 

Denk, deel, doe mee

Heb jij een idee, een verhaal of ken je iemand in de wijk die we moeten leren kennen?

📩 Mail ons via nadja@rotterdamswijktheater.nl  – we horen graag van je.

 

foto uit de voorstelling Charlois aan het Water (2013)

Het International Community Arts Festival (ICAF) van het Rotterdams Wijktheater gaat zelfstandig verder!

 

Na meer dan twintig jaar onder de vleugels van het Rotterdams Wijktheater (RWT) gaat het International Community Arts Festival (ICAF) een nieuwe fase in: per 1 april 2025 is het ICAF een zelfstandige organisatie. Voor het Rotterdams Wijktheater markeert dit een bijzondere mijlpaal. Wat ooit, in 2001, begon als een klein internationaal community theaterfestival binnen ons gezelschap is uitgegroeid tot het grootste community arts festival ter wereld. Met trots zien we nu hoe het ICAF haar vleugels uitslaat en een gelijkwaardige partner wordt.

GEBOREN UIT DE PRAKTIJK

ICAF vond zijn oorsprong in onze eigen sociaal-artistieke praktijk. Gedreven door de wens om verhalen en werkwijzen uit de community arts wereldwijd met elkaar te verbinden, ontstond een festival dat inmiddels makers, denkers en gemeenschappen uit letterlijk de hele wereld samenbrengt. Maar inmiddels is het ICAF ook veel meer dan een festival. Het groeide uit tot een internationaal platform, ontmoetingsplek en kenniscentrum voor de wereldwijde community arts.

TROTS EN VERBONDENHEID

Artistiek directeur van het Rotterdams Wijktheater, Jasmina Ibrahimovic: “We zijn dankbaar dat we ICAF hebben mogen dragen, ontwikkelen en zien uitgroeien tot wat het nu is. Ook in zelfstandige vorm blijven het Rotterdams Wijktheater en ICAF verbonden, als zusterorganisaties, collega’s, en mede-pleitbezorgers van kunst die midden in de samenleving staat en bruggen slaat tussen belevingswerelden” Jasmina blijft als creatief directeur verbonden aan het ICAF, aanvullend krijgt de nieuwe stichting een nieuwe directeur-bestuurder in de persoon van Anamaria Cruz die vanuit het Rotterdams Wijktheater het ICAF als projectleider afgelopen jaren heeft opgebouwd.

SAMEN VERDER

ICAF is officieel vanaf 1 april 2025 een zelfstandige stichting. Samen met het Rotterdams Wijktheater blijft het gevestigd in Podium Islemunda en houdt haar wortels stevig verankerd in de stad en de mensen die haar vormgeven. De twee organisaties blijven ruimte, kennis en inspiratie met elkaar delen en werken de komende vier jaar aan het gezamenlijke thema RUIMTE. Samen blijven ze coproducent van o.a. het NWE MKRS traject en Festival en het Stadsprogramma van het Internationale Festival.

Met droefheid hebben wij kennisgenomen van het overlijden van Anneke de Vries op 24 maart 2024, op de indrukwekkende leeftijd van 97 jaar.

Anneke speelde mee in verschillende voorstellingen van het Rotterdams Wijktheater, waaronder Kaap Goede Hoop, Hand in Hand en de seniorenvoorstelling Als het golft. Haar aanwezigheid op het toneel was altijd getekend door professionaliteit, betrokkenheid en passie.

Wat Anneke bijzonder maakte was haar warme omgang met jongere generaties. Ze had een natuurlijk vermogen om verbinding te maken – van jong tot oud, iedereen kende haar op Katendrecht. Jarenlang gaf zij dansles in buurthuis De Boei, en tot op hoge leeftijd deed ze trouw haar balletoefeningen in haar woning aan de Mijnsherenlaan in Charlois. Haar discipline en liefde voor de kunsten zijn voor ons een inspiratie.

Dag lieve Anneke, we gaan je missen.
Met veel liefde denken we aan je terug.

 

foto uit Kaap Goede Hoop

foto uit Als het golft

De prachtige single “Zie Je Nou” uit Verloren Jeugd is uitgebracht en te beluisteren op alle streamingplatforms. Het nummer is geschreven en gezongen door onze actrice Noek, die de jongste van de drie kinderen speelt. De liedjes in de voorstelling weerspiegelen haar dromen; een binnenwereld die niemand ziet of hoort. Het nummer is tot stand gekomen in een improvisatie tijdens de repetitie – een hartenkreet waarin alle verhalen, emoties en vragen samenkomen. Het oorspronkelijke nummer, dat in de voorstelling als een tien minuten durend stuk wordt uitgevoerd, is bewerkt tot een kortere en krachtige single.

“Zie Je Nou” is een muzikale erkenning voor de jongeren die, ongewild, door het systeem beschadigd zijn, en een oproep tot gerechtigheid voor een generatie die te lang over het hoofd is gezien. We hopen dat mensen troost en kracht uit dit nummer kunnen halen!

 

 

 

Het creatieve brein ontmoet het analytische brein

Mijn naam is Terry Brochard (35 jaar) en ik bevind me op een spannend kruispunt tussen twee werelden: die van het analytische en het creatieve brein. Aan de TU Delft leerde ik ontwerpen met de mens als uitgangspunt: hoe kun je een product of ervaring zo vormgeven dat het aansluit bij wat iemand nodig heeft? Nu, als afstudeerder aan de Toneelacademie van Maastricht, zie ik verrassende parallellen tussen die ontwerpwereld en mijn werk als regisseur.

Ik geloof dat de kracht van mijn werk ligt in de samenwerking tussen deze twee werelden. Het analytische brein helpt me patronen te herkennen, doelen scherp te stellen en processen te structureren. Het creatieve brein daarentegen vraagt me om los te laten, te experimenteren en onverwachte verbindingen te maken. Samen vormen ze een fascinerend duet: structuur en verbeelding, logica en intuïtie.

In het theater komen deze twee ‘breinhelften’ telkens samen. Als ik een scène ontwikkel, gebruik ik mijn analytische brein om een probleem te kaderen en te begrijpen wat een groep spelers nodig heeft. Tegelijkertijd benut ik mijn creatieve brein om ruimte te maken voor improvisatie, spelplezier en het onverwachte. Juist die balans maakt theater zo levend en gelaagd.

Als afstudeerproject werk ik met een groep spelers met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Het is een bijzonder proces dat me nog meer bewust maakt van hoe ons brein werkt – en hoe divers dat kan zijn. Bij NAH-spelers werkt het brein soms nét iets anders, wat vraagt om een creatieve aanpak en veel geduld. Tegelijkertijd brengt het een unieke rijkdom: de spelers verrassen me vaak met onverwachte inzichten en ideeën. Werken met deze groep daagt me niet alleen uit om hun brein beter te begrijpen, maar ook om kritisch naar mijn eigen brein te kijken. Hoe werk ik zelf? Wat gebeurt er als mijn analytische aanpak niet meteen aanslaat? Hoe blijf ik flexibel, zoekend en nieuwsgierig? Het is een zoektocht naar hoe ons denken en doen met elkaar verbonden zijn – zowel op de vloer als daarbuiten.

Voor mij is dit wat theater zo waardevol maakt: het is een plek waar verschillende perspectieven, manieren van denken en vormen van expressie samenkomen. Een plek waar het proces minstens zo belangrijk is als het eindresultaat. Ik blijf gefascineerd door hoe theater mensen kan samenbrengen en hoe je een veilige ruimte kunt creëren waarin iedereen zichzelf kan zijn én verrast wordt.

De reis die ik nu bij het Rotterdams Wijktheater maak, voelt als een perfecte kans om deze fascinatie verder te onderzoeken. Hier kan ik mijn analytische achtergrond en creatieve passie samenbrengen in een project waarin de mens centraal staat. Samen met spelers, verhalen en ideeën blijf ik me verwonderen over hoe we met elkaar een nieuwe wereld kunnen bouwen – zowel op als buiten het podium.

Zelf op ontdekkingstocht in je eigen brein?

Voor mij is het brein een oneindige bron van inspiratie. Het bepaalt hoe we de wereld waarnemen, hoe we reageren, hoe we creëren. En toch staan we er zelden bewust bij stil. Daarom wil ik jou als lezer uitnodigen om jouw eigen brein te verkennen.

Opdracht: Teken je eigen brein:
Pak een stuk papier en teken hoe jij denkt dat jouw brein eruitziet. Wat speelt zich daarbinnen af? Zijn er duidelijke verbindingen of juist kronkelige paden? Welke kleuren passen bij jouw denken? Gebruik je fantasie en kijk wat er op het papier ontstaat. Misschien ontdek je iets nieuws over jezelf.

Ik kijk ernaar uit om meer van dit proces met jullie te delen. Hopelijk zien we elkaar tijdens het NWE MKRS FESTIVAL in 2025 met jouw tekening in je hand!

Hartelijke groet,
Terry Brochard

VERLOREN ONSCHULD – THE MOVIE

Gisteren was ik bij de korte film ‘Verloren Onschuld’, gemaakt n.a.v. het gelijknamige theaterstuk. Met een kring ouders van wie het leven verwoest werd door niets ontziende belastingmolens, keken we hoe hun verhaal verteld werd. Doorleefd gespeeld door Yuli Minguel en Kaltoum Boufangacha. Scherp in beeld door goed camerawerk. Super.

Maar het is geen prettig kijken. Onrustig schuiven voeten heen een weer. Iemand barst in huilen uit. Zakdoekjes vinden hun weg. En in het nagesprek golven de emoties door de kring. Daar voelen we samen de pijn, de onherstelbaarheid, de rouw over wat verloren werd en nooit meer terug zal komen.

Mensen die met studie en werk hun weg zochten in de samenleving, zijn van de maatschappelijke ladder afgeblazen door een storm van onrecht. Fraude-angst sloeg de menselijkheid weg uit beleidsmakers en uitvoerders. “Gewone Nederlanders” bouwden algoritmes die mensen met kleur keihard zouden raken. Onrecht werd in het systeem geweven, met rampzalige gevolgen.

Het nagesprek is als een waterval. Een moeder vertelt hoe ze voor de trein stond… Aan de woordenstroom van een ander lijkt geen eind te komen nu ze eindelijk horende oren voor zich heeft… Een mama hakkelt als het gaat over haar vijfjarige meisje wat door Jeugdzorg werd ontvoerd… Iemand werd op de snelweg staande gehouden door de FIOD, met twee kinderen bij de vangrail gezet terwijl de auto in beslag werd genomen… On-voor-stel-baar…

En dan schreeuwt vrouw het uit. “Ik laat me niet opnieuw gebruiken. Met alles wat ik heb ga ik me inzetten voor mijn lotgenoten. Niet voor geld, maar uit liefde.” En ik vraag me af zittend tussen de door Vernederland afgekeurden: Hoe bestaat het toch dat in zoveel duisternis nog liefde wordt geboren???

Een ambtenaar zit erbij, dienaar van de gemeente, verantwoordelijk voor “Herstel”. Kwetsbaar vertelde hij hoe hij na dit soort avonden steevast slecht slaapt. En alleen dát al levert hem een warm applaus op van de ouders. Ze voelen zich herkend.

En dat (even voor de niet-gedupeerden) lieve Rotterdammers, is precies waarom ik dit schrijf. Het hoofdstuk Toeslagenschandaal is nog niet afgesloten. U bent nodig. U kunt voor deze ouders en kinderen iets doen. Ga kijken als de film in jouw omgeving draait. Zoek een kans om getuige te zijn. Leef mee en laat de gedupeerden weten dat je niet wegkijkt, maar meevoelt.

Er komen twee kansen: Vanaf half juni speelt het Rotterdams Wijktheater ‘Verloren Jeugd’. Dat is een nieuwe productie waarin het lot van gedupeerde kinderen centraal staat. Vanaf deze zomer zal de film ‘Verloren onschuld’, die gisteren in première ging, in Rotterdam en het land vertoond worden. Laat je hart kiezen en spreken.

We zijn getreurd om het bericht van het overlijden van onze geliefde Joany Muskiet ‘de moeder van Zuid’. We leven mee met haar familie en naasten. Ter nagedachtenis willen we met jullie een oude tweedelige podcast aflevering delen die we mochten maken met Joany. Zo zullen haar inspirerende woorden en daden niet verloren gaan.

Joany Muskiet, werd ook wel liefkozend ‘de moeder van Zuid’ genoemd . En niet voor niets. Zo runde Joany stichting Helderheid en ondernam ze verschillende projecten met- en voor jongeren in Rotterdamse stadsdelen onder de Maas. In de tweedelige podcast die we met haar maakte vertelde ze een deel van haar verhaal.

De podcast Lopend Vuurtje was een reeks waarin Stefan met onze tot huiskamer omgebouwde vrachtwagen de wijken in trok. Opzoek naar verschillende perspectieven op straatcultuur. Hieronder vind je de tweedelige Podcast met Joany Muskiet.

 

DEEL 1

 

DEEL 2

 

 

Verloren Onschuld is terug! 

De onthutsende verhalen van de gedupeerden van het toeslagenschandaal zijn nu te zien als film in combinatie met een nagesprek.

OVER HET VIDEODOCUMENT

NOG EVEN OVER DE VOORSTELLING VERLOREN ONSCHULD

Verloren Onschuld was de uitkomst van een samenwerking tussen diverse gedupeerden van het toeslagenschandaal en het Rotterdams Wijktheater. Gebaseerd op gesprekken met de lotgenotengroep “de Volhouders Rotterdam”, gaf de voorstelling een ontluisterend beeld van de hel die de gedupeerden tussen 2005 en 2019 hebben doorleefd.

Als kijker werd je meegenomen in de formele setting van een Waarheidscommissie en kwam je oog in oog met de verhalen van gedupeerden van het toeslagenschandaal.

De verhalen die naar voren komen zijn veertien jaar lang ongehoord gebleven, niet serieus genomen door omstanders, familieleden en hulpverleners, en stelselmatig weggewuifd als ‘treurige incidenten’ door de politiek, Belastingdienst en gemeenten.

 

Van 27 maart tot en met 2 april 2023 organiseert het ICAF een groot festival in Rotterdam: ICAF 2023. Het thema voor het komende festival is ‘The Sound of Change’. Met trots kondigen we de eerste vijf namen aan die ieder op een eigen manier geluid geven aan verandering.

Big Band Basket Beat
Ritmisch spektakel met Rotterdamse jongeren. Klik hier voor meer informatie.

GABO
Magische dansvoorstelling over vooroordelen. Klik hier voor meer informatie.

Whistleblowers
Een vrouwelijke oorlogskreet tegen seksueel misbruik. Klik hier voor meer informatie.

It takes a Child to raise a Village
Hartverwarmende performance met dans, voetbal en kinderen. Klik hier voor meer informatie.

Les Sheiks Shikhats & B’net Chaabi
Traditionele Marokkaanse liederen in een nieuw jasje. Klik hier voor meer informatie.