VERLOREN ONSCHULD – THE MOVIE
Gisteren was ik bij de korte film ‘Verloren Onschuld’, gemaakt n.a.v. het gelijknamige theaterstuk. Met een kring ouders van wie het leven verwoest werd door niets ontziende belastingmolens, keken we hoe hun verhaal verteld werd. Doorleefd gespeeld door Yuli Minguel en Kaltoum Boufangacha. Scherp in beeld door goed camerawerk. Super.
Maar het is geen prettig kijken. Onrustig schuiven voeten heen een weer. Iemand barst in huilen uit. Zakdoekjes vinden hun weg. En in het nagesprek golven de emoties door de kring. Daar voelen we samen de pijn, de onherstelbaarheid, de rouw over wat verloren werd en nooit meer terug zal komen.
Mensen die met studie en werk hun weg zochten in de samenleving, zijn van de maatschappelijke ladder afgeblazen door een storm van onrecht. Fraude-angst sloeg de menselijkheid weg uit beleidsmakers en uitvoerders. “Gewone Nederlanders” bouwden algoritmes die mensen met kleur keihard zouden raken. Onrecht werd in het systeem geweven, met rampzalige gevolgen.
Het nagesprek is als een waterval. Een moeder vertelt hoe ze voor de trein stond… Aan de woordenstroom van een ander lijkt geen eind te komen nu ze eindelijk horende oren voor zich heeft… Een mama hakkelt als het gaat over haar vijfjarige meisje wat door Jeugdzorg werd ontvoerd… Iemand werd op de snelweg staande gehouden door de FIOD, met twee kinderen bij de vangrail gezet terwijl de auto in beslag werd genomen… On-voor-stel-baar…
En dan schreeuwt vrouw het uit. “Ik laat me niet opnieuw gebruiken. Met alles wat ik heb ga ik me inzetten voor mijn lotgenoten. Niet voor geld, maar uit liefde.” En ik vraag me af zittend tussen de door Vernederland afgekeurden: Hoe bestaat het toch dat in zoveel duisternis nog liefde wordt geboren???
Een ambtenaar zit erbij, dienaar van de gemeente, verantwoordelijk voor “Herstel”. Kwetsbaar vertelde hij hoe hij na dit soort avonden steevast slecht slaapt. En alleen dát al levert hem een warm applaus op van de ouders. Ze voelen zich herkend.
En dat (even voor de niet-gedupeerden) lieve Rotterdammers, is precies waarom ik dit schrijf. Het hoofdstuk Toeslagenschandaal is nog niet afgesloten. U bent nodig. U kunt voor deze ouders en kinderen iets doen. Ga kijken als de film in jouw omgeving draait. Zoek een kans om getuige te zijn. Leef mee en laat de gedupeerden weten dat je niet wegkijkt, maar meevoelt.
Er komen twee kansen: Vanaf half juni speelt het Rotterdams Wijktheater ‘Verloren Jeugd’. Dat is een nieuwe productie waarin het lot van gedupeerde kinderen centraal staat. Vanaf deze zomer zal de film ‘Verloren onschuld’, die gisteren in première ging, in Rotterdam en het land vertoond worden. Laat je hart kiezen en spreken.