Een doordeweekse dag in het Rotterdam eind jaren 80 begin jaren 90. Op de achterbank van de auto bij mijn moeder. We rijden langs de indrukwekkende plek waar wegen de lucht inschieten en over elkaar heen buitelen. Ik kijk al uit naar de pilaar waar een grote poster word vastgehouden met een grote rode punaise. Magisch, want hoe kan die punaise nou in dat harde beton geprikt zijn? Wanneer we erlangs rijden weet ik, we zijn bijna op het werk van mijn moeder. Er is vandaag geen school en ik mag met mijn moeder mee naar haar werk. Een beetje verlegen schuifel ik achter mijn moeder aan naar binnen. Een woonkamer gevuld met rook. Er staan banken en een bureau waar mijn moeder achter schuift. Ik mag bij haar wat tekenen in het kleurboek wat ik heb meegebracht. Daar komt iemand binnen. Hij gaat in de tuin werken. Of ik misschien zin heb om mee te helpen. In de tuin zetten we de plantjes in de grond. De meeste lol hebben we samen met de plantjes die we planten in een oude wc-pot die gewoon in de tuin staat!
Mijn moeder werkte als maatschappelijk werker bij mensen met een verslavingsverleden om weer zelfstandig te functioneren in de maatschappij. Regelmatig ging ik met mijn moeder mee en vierden er samen Sinterklaasfeesten. Het kan niet anders dan dat ik hier heb begrepen dat we in de maatschappij voor elkaar kunnen zorgen. Dat mensen niet gefaald hebben wanneer zij hulp nodig hebben en ook niet uit onwil of eigenwijzigheid keuzes maken die niet altijd de beste zijn.
Het was dan niet vreemd dat ik vol passie ben begonnen als ambulant hulpverlener in de jeugdzorg. Wat als ik diegene kan zijn die ouders rust kan geven in een onrustige situatie en de kinderen hierdoor een veilige opgroeisituatie kan bieden? De realiteit bleek anders. Een hoge werkdruk en weinig tijd voor de gezinnen. Hoe deed mijn moeder dit? Om mij heen zie ik collega’s met passie hard werken en de strijd aangaan voor de ouders en de kinderen. Dat betekent soms ook de strijd aangaan met een organisatie en een systeem. En soms juist creatieve manieren vinden om het systeem te ontwijken en toch gedaan te krijgen wat het beste is voor de ouders en de kinderen.
Na verschillende jaren gewerkt te hebben in de hulpverlening op verschillende plekken was het voor mij tijd voor een moment van reflectie. Veel ervaringen en kennis rijker merkte ik dat er een deel van mij nog verder ontwikkeling wilde. Het vertellen van verhalen en hier mensen mee raken en aan het denken zetten, het vertalen van deze verhalen naar een theatraal interessante presentatie. Kortom, het bezig zijn met theater. Een verlangen wat al zo lang als ik mij kan herinneren ook onderdeel is van mij, het verlangen om theater te studeren. De afgelopen drie jaar heb ik mij verdiept in theater aan de Fontys Hogeschool met de opleiding docerend theatermaker. Nu zal ik gaan afstuderen bij het Rotterdams wijktheater.
Anno nu; Nieuwsberichten over wachtlijsten in de zorg, mensen die niet de juiste zorg kunnen ontvangen en de kritiek op de hulpverlening. Mijn hart doet pijn iedere keer wanneer ik een bericht als deze lees of hoor. Hoe kan het toch dat de zorg in Nederland maar niet gestroomlijnd lijkt te werken?
Met meer afstand probeer ik te kijken naar de hulpverlening en naar mijn tijd als hulpverlener. Wellicht heb ik toen wel te hard gewerkt, ben ik altijd maar door blijven gaan en ben ik steeds harder gaan werken in plaats van slimmer. In ieder geval voel ik de benauwdheid van aan de kant staan en geen invloed hebben. Maar ook het verlangen om te delen dat ik als hulpverlener echt mijn best heb gedaan en het verlangen om de andere kant van het verhaal zoals in de media bekend is te laten horen.
Daarom ben ik als nieuwe maker nieuwsgierig het onderzoek aangegaan naar verhalen van hulpverleners. Hoe is het bijvoorbeeld om als hulpverlener wel te willen maar soms niet te kunnen? En waarom dit werk en hoe jij je verhoudt tot kritische nieuwsberichten? Maar ook, een onderzoek naar hoe je navigeert als hulpverlener in de systemen.
Aan mijn verlangen om de andere kant te delen zal met de voorstelling, welke ik zal maken met hulpverleners uit Rotterdam, uiting worden gegeven. Bij het Rotterdams wijktheater krijg ik als theatermaker de kans om mijn nieuwsgierige kritische kijk te verbinden aan theater. Ik hoop mensen te kunnen raken en aan het denken te zetten en mensen hun verhaal op een creatieve manier een podium te geven.
Onze NWE MKR Sophie presenteert op 30 oktober tijdens de NWE MKRS-dag een eindpresentatie van haar theatrale onderzoek met een groep zorgmedewerkers. Deze zal ook op 31 oktober en 1 november te zien zijn in Islemunda. Binnenkort kun je hiervoor een plek reserveren!