CARE TALK MET JULIA

De afgelopen tijd sprak MOHA in het kader van hun voorstelling ‘It Takes a Village’ tal van maatschappelijk werkers: straatcoaches, jongerenwerkers, frontlijn coaches (die kwetsbare moeders helpen) en meer. Allemaal werkzaam in IJsselmonde. Zij vertelden MOHA over de rol van ‘care’ in hun werk, maar ook in de rest van hun leven. Het leverde mooie gesprekken op die onder andere gingen over grenzen, realistisch dromen en welke muziek de werkers luisteren na een zware werkdag. Vandaag de tweede Care Talk met Julia.

Om elkaar geven. Elkaar helpen. 

Ik word altijd wat ouder geschat. Ik kom nogal volwassen over. Altijd serieus. Terwijl ik soms ook heel erg van een grapje houd.

Mensen overschatten me wel eens. Of ze zien ze mijn onzekerheid niet. Ik heb een rustige  uitstraling. Kom aardig over. Alles onder controle. Ik denk dat ik in sommige situaties ook mijn kwetsbaarheden heb. Misschien is het ook een bepaalde rol die ik soms aanneem, waarin ik mezelf gevangen zet. 

De relatie met mijn vriend. Om er voor elkaar te zijn. Van elkaar te houden. Dingen voor elkaar te doen. Liefde terug te krijgen. Mensen om me heen die aan me denken. Ik denk aan hen. 

Aanmoedigen of juist iets vieren. 

Mijn moeder kan ook met haar ogen communiceren. Ik heb het onbewust van mijn moeder geleerd. Lichaamstaal kan je wel aanleren. Als ik een gesprek met iemand voer en iemand kijkt me niet aan, dan raak ik in de war. 

In mijn hoofd. In mijn herinneringen. Soms voel ik het in mijn hart, aan mijn hartslag. Soms gaan dingen ook in mijn lichaam zitten. Maar dat is vaak in het moment zelf. De mooie momenten blijven, die sla ik in mijn hart op. 

Als ik onrustig ben krijg ik behoefte om te bewegen. Ik ga wandelen of sporten. Ik schrijf het van me af. Persoonlijke kwesties raken mij veel meer. Bij werk laat ik het nooit zover komen dat ik het niet los kan laten. 

Ik hou van heel veel verschillende soorten muziek. Wat me vaak ontspannen maakt is afrikaanse hiphop. African heat. Als ik wil huilen luister ik meer naar melancholische muziek. Sevdaliza. 

Ik vind huilen wel een hele mooie emotie. Kan dat toelaten. Ik ben niet iemand die dat probeert weg te stoppen. 

Pas deden we een quiz met collega’s en toen werd ik benoemd tot de grootste huilebalk. Ook bij cliënten, niet dat ik tranen met tuiten aan het huilen ben, maar ik kan wel een brok in mijn keel hebben. Ik ben daar dan open over. 

Nu ik zwanger ben merk ik dat mensen heel erg lief voor me zijn. Dan heb ik een cliënt die zegt: pas goed op jezelf, goed eten en drinken. Dan voel ik dat zij begaan is met mijn gezondheid. 

Ik merk dat ik soms zelf heel erg om een situatie geef, maar dan merk ik bijvoorbeeld bij een instantie niet echt meewerkt. Het zou mooi zijn als een medewerker dat dan zelf ook zou zien: dat het belangrijk is.  

Ik denk wel dat we een hecht gezin waren. Ik zeg ‘waren’ omdat we iets minder hecht zijn geworden de afgelopen twee jaar. Mijn moeder werkte niet, was er altijd, zorgde altijd voor haar kinderen. Zo erg dat ze niet echt aan zichzelf heeft gedacht, dat zie je nu: nu wij het huis uit zijn is ze een beetje verloren. Ze is een beetje gestagneerd in haar ontwikkeling toen wij kwamen. 

Dat gevoel heb ik wel: dat mij altijd veel is gegund. 

Ik denk dat sommige mensen in staat zijn om opnieuw te beginnen. maar ook heel veel mensen niet.  Je draagt dingen met je mee, het is super knap als je daar mee om kan gaan. 

Ik heb gemerkt dat als je zelf gelukkig bent, dat je dan anderen ook gelukkig kan maken. Dat je dan veel meer kan geven aan de mensen om je heen. 

Mijn moeder zit niet lekker in haar vel. Soms geef ik mijn grenzen aan, omdat ik voor mezelf moet zorgen. Maar dan zorg ik eigenlijk niet goed voor mijn moeder. 

Het ene moment kan ik er voor haar zijn, soms denk ik dat mijn grenzen aangeven de beste manier is. Dat vindt mijn moeder lastig. Zorg ik dan wel goed voor haar? Moet ik mijn moeder aanhoren als het mij verdrietig maakt? 

Ik denk dat het voor mij nog een leerweg is: verhalen aan te kunnen horen, zonder het te veel in me op te nemen.  

Ik heb net mijn cliënt een schouderklopje gegeven, terwijl dat in corona-tijd niet echt de bedoeling is. Pas geleden was een cliënt heel erg emotioneel, toen heb ik even over haar been gewreven. Soms zou je wel meer willen doen, maar dan kom je te dichtbij. Dunne lijn met grenzen. 

Soms zou ik wel het liefste een knuffel willen geven, maar dan denk ik wel: past dat bij mijn professionaliteit?

Care heeft een warme zomergeur; klinkt als African Heat. Care smaakt als een fudgy brownie.

_________
De Care Talk-reeks en het werk van MOHA in IJsselmonde zijn een onderdeel van een groter project van het Rotterdams Wijktheater genaamd De Straatstaat; een sociaal-artistiek, multimediaal theater- en filmproject over het vinden van geborgenheid op straat. Vaak gedwongen, omdat iemand elders wordt uitgesloten.