Zomaar op Straat #2 – op pad met Catherine

Zo’n twee uur geleden vroegen we namelijk mijn onderbuurman, Jonathan, of hij zijn auto zou willen verplaatsen, én of hij op de foto wilde, op een portret van Zomaar een Straat. Dat portret maken we vandaag bij mij, op de Statenweg. Jonathan wilde wel meedoen, net als de andere onderbuurman Jaap, bij wie ik ook aanbel. Hij wilde toch – “geen grap” zegt hij – net gaan wandelen met zijn kindje Robin. “We zijn in 5 minuten beneden.”

Buiten waait het hard en het is erg koud. Jonathan zet niet alleen zijn auto opzij, maar ook gelijk maar een fiets die voor het geveltuintje, in beeld staat. Stefan vraagt aan Jaap en Jonathan: Wisten jullie dat Catherine meespeelt in een voorstelling? Nee, dat wisten ze niet. Ik geef ze een flyer van de voorstelling die niet meer doorgaat. We beginnen snel met fotograferen. Als het om Robin gaat, zegt Jaap, is het al snel te lang. Ze is verlegen. “Kijk maar naar het vogeltje, zo heet dat.” Ze wil niet, verstopt zich achter haar vader, Jaap hijst haar op zijn nek. Zo draagt hij haar wel vaker, en het is een leuk beeld, zegt hij. Ik trek mijn jas uit voor de foto, de wind waait door mijn trui heen.

Liselot regisseert de foto. Jonathan in zijn raamkozijn op de eerste verdieping, ik op de parkeerplaats, en Jaap met Robin op zijn nek achter mij op de stoep. De buurvrouw moet ereven langs met haar fiets. Liselot staat op straat, er komen veel auto’s langs, ‘auto!’ roepen wij en dan gaat zij tussen de foto’s door aan de kant. Er komt nog iemand langs, een jonge vrouw, ze blijkt de zus van een andere buur. Werkt in de zorg, gaat even wat boodschappen langs brengen.‘Beterschap nog!’ hoor ik later in het trappenhuis als ze weggaat. Zij wil ook wel op de foto. Ze begrijpt dat we een ander project begonnen zijn nu we niet kunnen optreden, haar dansvoorstellingen gingen ook niet door. Wat voor dans doe je dan, vraag ik, ‘alle soorten antwoordt ze. Liselot zet haar bij de deur neer, omgedraaid naar de camera toe. Joost moet er nu ook bij, ik bel hem maar hij neemt zijn telefoon niet op. Ik ren naar boven, hij zit op de wc. Voor de foto leunt hij daarna uit het raam.

Als ik weer naar buiten kom wordt Jaap ongeduldig, Robin heeft het koud, de wind waait hard.Nog een paar foto’s tot hij uit het beeld loopt, dit is echt te lang voor Robin “het is geen zomer meer.”

We zijn net klaar als we een de botsing horen: een busje is achterwaarts tegen Jonathans auto gereden, aan de overkant van de straat waar hij hem net had geparkeerd. Liselot voelt zich schuldig, loopt met Jonathan naar de auto mee, komt weer terug. Ik ga er ook heen: wat een pech, zeg ik. De bestuurder van het busje lacht erbij en zegt iets, ‘gelukkig is het het roostertje.’

Ik versta eerst ‘geluk is een roosje’ en denk: misschien is dat een uitdrukking. Hij had hem net verplaatst voor de foto, leg ik uit. Jonathan zegt: ach, kan gebeuren.

Wanneer Jonathan terugkomt naar de stoep – ‘waarschijnlijk gaan we het zonder verzekering regelen, als hij een roostertje voor mij regelt, dan schroef ik dat er wel op.’ Ik pak ik mijn notitieboek er weer bij, ik had het weggelegd voor de foto. Het waait nog steeds, en begint nu ook te regenen. Liselot vraagt of dat wel gaat lukken, met dat roostertje. ‘Ben jij een beetje handig’ vraagt Stefan. Ja, dat is hij wel. We praten verder over de wijk, over de buren. Jonathan woont hier nu 8 jaar, en vindt het hier fijn, gaat voorlopig nog niet weg. Nou ja, hij wil “wel echt een huis huis” maar “ik ben er vooralsnog niet aan toe om echt uit Rotterdam te verhuizen.” Hij voelt zich echt een Rotterdammer. Wat is dat gevoel dan, vraagt Liselot. Ondertussen begint het echt te regenen, druppels vallen op mijn papier. Jonathan vraagt of we anders een kopje koffie willen, en we gaan naar binnen.

Binnen ontvouwt zich een gesprek over de buurt, de verzakte stoeptegels voor de deur waar Jonathan regelmatig melding van maakt, Rotterdammer zijn, hoe hij hier terecht kwam als student en bleef, over sociale huur en het straatbeeld en de loempiakraam van zijn ouders die als bootvluchtelingen uit Vietnam door Nedloid werden opgepikt en zo in Den Helder terecht kwamen met hun kinderen. Jonathan stond op de foto in zijn raamkozijn, nu zitten we zelf binnen en zien we zijn uitzicht.