Zomaar op Straat #1 – op pad met Aryan

2 november 2020, Rotterdam. Met Aryan, Liselot van de Geer (regisseur / theatermaker), Stefan van Hees (Creative producer) en Catherine Koekoek (onderzoeker Erasmus Universiteit). Tekst door Catherine. Foto’s door Liselot.

“Je kan niet in je eentje de wereld redden. Maar een betere wereld begint wel bij jezelf” zo sluit Walid het gesprek af. We staan al een uurtje voor Aryans flat te fotograferen, kwamen buurtbewoners tegen en oud-speelster Ruth, Liselot heeft buurtkinderen geregisseerd. “Wat doe je normaal op straat – doe maar alsof je pokemon-go aan het spelen bent.

”Toen we bij Aryan aankwamen, rond half 4, klaarde het op. Liselot zegt: “De hele dag regent heten we komen bij Aryan aan en de zon schijnt.” Aryan zette koekjes en koffie op tafel en we praten in de woonkamer over Zomaar een Straat, zijn moeder, dementie en de depressie die alles deed vervagen tot grauwe grijze wereld waarin “het lijkt of alles wat mooi is gewoon is weggegaan”.Over de buurman en hoe Aryan hem hielp, hem geld leende en op zijn verjaardag een taart met kocht bij de Keizerswaard. Maar ze hebben ruzie gehad, op een dag deed hij erg onaardig, zei op een lelijke manier tegen Aryan: ‘fuck you, go away’. Het klinkt alsof hij verward was, vindt Stefan.

Nu, iets na vijven, drijven roze en gouden wolken voorbij, en begint het donker te worden, te donker om te fotograferen. Walid komt langs met zijn kleine dochtertje, een meisje van misschien 2 of 3 met grote ogen en springende krullen, en Aryan vraagt hem of hij ook op de foto wil. “Om eerlijk te zijn ben ik een beetje cameraschuw.” Aryan overtuigt hem toch en samen met Ron, van een flat verderop, poseren ze voor de flat. Aryan voorop in zijn witte shirt en witte sneakers, Walid en zijn dochtertje ernaast, Ron erachter, ertussenin.

‘Meneer, heeft u armoede meegemaakt’ vraagt Aryan. Ja, hij groeide op in een arme wijk, in Feyenoord. Hier is het ook, dat weet hij zeker: “dat zie je, dat voel je.” Hij wil hier liever niet lang meer blijven, heeft gezien hoe Feyenoord ‘down under’ ging, en nu hier weer. In de woorden vanRon van net: “het is verloedering, echt verloedering.” Ron is hier geboren en getogen. Vroeger was het een ons-kent-ons wijk, voor havenarbeiders. Reyeroord, hiernaast, was de kakbuurt. Maar nu is alles door elkaar. “Doe mij maar een huisje in Drenthe, dan ben ik helemaal gelukkig. Maarja, dat wil m’n vrouw weer niet.

”Walid vertelt iets vergelijkbaars. Hij wil hier ook niet heel lang meer blijven, is nu gefocust op geld voor een andere plek. “Qua indeling is de wijk goed. Maar je hebt niets aan stenen en bomen, het gaat om de leefbaarheid.” “Het is niet zoals vroeger, ze kunnen niet meer bij de buren aanbellen met ‘hee ik zit krap, mag ik een zak aardappelen lenen’.” Als iemand vraagt hoe het gaat, is het antwoord altijd ‘goed’. Een stukje verruwing en verharding van de maatschappij, ieder voor zich. Er is toch een status hoog te houden. En een deel van die armoede is volgens Walid ook veroorzaakt door Nederland zelf: als je 18 wordt kan je tot een miljoen lenen, “leven boven je stand tot je ballonnetje gaat knappen, en je gaten met gaten gaat vullen.” Liselot vraagt hem wat hij anders zou willen doen als hij zich niet druk hoefde te maken over geld en beleid en vriendjespolitiek. “Het begint al bij de jeugd,” antwoordt hij. Hij zou zich willen focussen op de moeilijke gevallen, op jongens die als ze ouder worden de zware criminaliteit in vallen. “Als ze 12- 13 zijn en scooters stelen en blowen, is het een beetje te laat.” Hij zegt dat sociaal werk focust op de jongens die het goed doen met een schop onder hun reet, maar hij zou liever focussen op demoeilijke gevallen: om iemand echt uit ’t slop te trekken. “Als je dan twee van de tien zware jongens eruit trekt, vind ik dat wel rendabel.” Maar goed, hij kan dus niet in zijn eentje de wereld redden.

Zijn dochtertje heeft het koud. We wisselen gegevens uit en Stefan nodigt hem uit voor de Straatstaat. De flats zijn geel en goud. “Golden hour” zegt Liselot als we lopen naar de Chinees.“Golden hour, golden palace.

”We rijden met zijn vieren naar islemunda en eten er chinees. Liselot kijkt naar de honderden foto’sdie ze vandaag heeft gemaakt. En Aryan vertelt opnieuw over zijn buurman. “Wist jij dat zijn vriend is overleden?” vraagt Stefan. Aryan wist het wel, is op de begraafplaats geweest. Dat was echt zijn geliefde. Aryan voelt zich nu we wat schuldig dat hij tegen de buurman is uitgevallen, maar op een gegeven moment appte hij hem elke dag, liep de app over, stond hij elke dag voor de deur. En Aryan moest ook studeren. Terwijl Walid en Ron dromen van een tijd dat iedereen bij elkaar aanbelt, is het soms misschien ook te veel.